غروب دلگیری بود آدم از پشت پرده لرزان اشک آگاه با حسرت به عقب بهشت را می نگریست و مضطربانه به زیر پایش زمین خیره می ماند.
اندیشه ناک از سفر موهومی که در پیش داشت مدام زیر لب زمزمه می کرد که سایه طوبا و محفل انس را باز از کجا یابم ساغر و می ساقی غماز
را کی دوباره بدست آرم
یادش آمد دوشینه را سخت مست و مخمور بود از درد آن دردانه ساقی که به نجوا شنید :
ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی
عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست
آن کس است اهل بشارت که اشارت داند
نکته ها هست پس محرم اسرار کجاست